رباعی‌ای از خودم : البرزکوه

۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۸, سه‌شنبه

رباعی‌ای از خودم

ماییم که درین کنجِ خرابات بدست............... پیمانه گرفتیم و ز حرمان شده مست

فریاد برآریم که دیگر امشب ................. پایانِ جهان رسیده‌ است، خواهیم رست

3 دیدگاه:

هرمان گفت...: رباعی قشنگی بود ...
وای که چقدر دلم تنگه برای رستن
و آزاد شدن
ولی دلم نمی خواد با به پایان رسیدن دنیا رها بشم...; ۲۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۴۱
Unknown گفت...: راستش فکر نکنم بجز با تموم‌شدنِ دنیا از درد و رنجِ من یکی، چیزی کم بشه.; ۱ خرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۴۵
گ.آ.م گفت...: سلام خیلی قشنگ تصویر کردی همه چیز رو. خیلی خوب میتونی احساست رو منتقل کنی... این شعرت رو مدام با خودم زمزمه می کنم. اصلأ عالیه این شعرت!; ۱۲ خرداد ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۱۹

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)