دیشب داشتم از شبکه‌ی 3 صدا و سیمای میلی یه چیزایی می‌دیدم که واقعن بغض گلوم رو گرفت. با خودم گفتم اگر این دخترِ بیچاره فلسطینی بود، تا حالا دویست سیصدتا راه‌پیماییِ شبانه‌روزی راه انداخته بودن، و هزاران مجلس عذاداری و خلاصه ننه من غریبم بازی و ... تدارک دیده بودن.
این دختر تنها گناهی که داشت این بود که ایرانی بود، و حقِ ایرانی بودنش رو طلب می‌کرد. خیلی از همین ایرانی‌هایی هم که در کنارِ ما زندگی می‌کنن، عادت کردن به اجنبی پرستی، بخدا که اگه این دختر، فلسطینی بود، همین‌ها هم از صبح تا شب اشک می‌ریختن و توی سرِ خودشون می‌زدن. ای وای که حال و روزِ زندانیانِ ابوغریب و گوانتانامو برای ما مهمتر از اوضاعِ زندانی‌های خودمونه.
لینکِ دانلودِ فیلم.
پاینده باشید.
4 دیدگاه:
مهدي جان اينا كه نه از خدا ميترسن نه از دروغ گفتن.من موندم تا كي ميخوان دروغ بگن.
چه گویم که نا گفتنش بهتر است....
درود
وقتی چنین برنامه ای رو می سازن و نمایش میدن، یعنی به مرگ این دختر اهمیت داده شده.
لطفا اینقدر بدبین نباشید و احساسی فکر و عمل نکنید.
گناه ما این است که باعث ویرانی هستیم!
بله شما درست می‌گی!!!
دیگه چاره‌ای هم نبوده که یک سری دروغ‌ها رو بندازن دور و حقیقت‌هایی رو بیان کنن. وگرنه همین پارسال کلِ این ماجرا کتمان شده بود و آرشِ حجازی قاتل معرفی شده بود...
ارسال یک نظر