درد

دردم افزون‌تر از آن است که بر برگ کشم
طرح رخساره‌ي پرچين دلم
که گلي تاريک ست به سياهيِ شبي
که گل ياس در آن پيدا نيست


دردم افزون‌تر از آن است که در دست بگيرم خنجر
و زنم تيغه‌ي زهر‌آگين‌اش
به دلِ سوخته‌ي‌ غمگينم


دردم افزون‌تر از آن است که پروانه دهم
رود از خاطرات
مويه‌هايي که به شب‌ها کردم
و سپردم بر باد
قطراتی که ز دل مي‌آمد



دردم افزون‌تر از آن ست که بر باد بگریم شب‌ها
چه دگر می‌دانم
اشکِ من بی‌رنگ است
و گل‌ِ یاس تو زان
زندگی نتواند

آزادسرو، دی‌ماه هشتاد و نه